Ik ben dankbaar. Dankbaar voor een leven gevuld met zoveel immateriële rijkdom. Dankbaar voor ieder moment van de dag dat ik door mag brengen met de mijnen
Het was mei in 2016. Golden Week. We hadden nog maar een kindje en we waren op zijn verjaardag via Tokio naar Okinawa gevlogen. Het duurde allemaal veel te lang. We hadden er niet praktisch over nagedacht. Het was onze verlate huwelijksreis.
Soms maar niet vaak maar wel soms moet ik denken aan de middelbare school. En dan niet per se de school, maar de periode in mijn leven. De jaren die eindeloos leken te duren en de dagen waar geen einde aan kwam.
Ik zit helemaal indie nieuwe Adele. Het zit in de akkoorden progressie van de piano in combinatie met haar stem in het refrein. Ik heb nooit eerder iets met Adele gehad. Misschien die Rollin in the Deep remix in de xtc dagen van weleer.
We spelen in Groningen. De chaos is overweldigend en fantastisch. Iedereen zat hier op te wachten. Ik raak mijn in-ear monitoren kwijt ergens richting tweederde van de show en doe de rest zonder.
Het is dinsdag. We zijn in een bos. Een voedselbos. Het is iets meer dan twee hectare en twaalf jaar geleden gepland en daarna laten ontstaan. Er is een paadje dat tussen de bomen en planten door slingert. Het is zaak om er niet van af te wijken want dat is het domein van insectjes en andere zaken die geen inmenging van lompe mensenvoeten nodig hebben.
Een fietstocht langs drie favoriete plekken in de stad. Een koffie van te voren in een nieuwe jas. Een roes van cafeïne euforie. Een plakje chocolade cake in een papieren zakje. Twee warme handen die skinfood op mijn gezicht smeren terwijl het zonlicht naar binnen valt.
Gister was een mooie dag. De mooiste dag. Vandaag is het zaterdag. Er staat een show op het programma. Coco is al naar de locatie. Ik durfde niet te vroeg. Angst voor mijn eigen enthousiasme. Maar thuis is het ook niks. Ik ben ineens alleen. Ik eet de restjes van het szechuan eten van gisteravond op en kijk een documentaire op youtube over kunst. Als ik rustig was kon ik een powernap doen.
‘Nelcon vraagt wanneer je komt? Rocky en Fred zijn er ook al!’
Vrijdag is de bruiloft. Alles hangt daar mee samen tot die tijd. De week is driedubbel volgeboekt. Gek genoeg gaat er ook elke dag van alles niet door en zit ik meerdere momenten een dagdeel duimen te draaien. Dat is ook het leven.
Iemand vraagt hoe mijn weekend was. Ik weet het niet meer. Ik was eten bij Tosci. Dat was dinsdag.
‘Ik begin met een negroni’tje,’ zei iemand.
Ik kon moeilijk anders dan daar in meegaan. Daarna was er een pinot grizio met een oranje-roze achtige gloed en pasta met salsicce en een stortvloed aan goed gesprek.
We mogen weer bestaan. De demissionairen willen maar niet echt demissioneren maar we doen in ieder geval alles weer. Hoe zinnig dat is zal alleen de tijd ons leren. Ik neem me voor om een tijdje niet te drinken en natuurlijk drink ik elke dag.
Ik ben dankbaar. Dankbaar voor een leven gevuld met zoveel immateriële rijkdom. Dankbaar voor ieder moment van de dag dat ik door mag brengen met de mijnen
Ze hebben Young Dolph doodgeschoten. Ik lees het in een groepsapp op telegram met vijf vrienden. Iedereen fan.
Het was mei in 2016. Golden Week. We hadden nog maar een kindje en we waren op zijn verjaardag via Tokio naar Okinawa gevlogen. Het duurde allemaal veel te lang. We hadden er niet praktisch over nagedacht. Het was onze verlate huwelijksreis.
Soms maar niet vaak maar wel soms moet ik denken aan de middelbare school. En dan niet per se de school, maar de periode in mijn leven. De jaren die eindeloos leken te duren en de dagen waar geen einde aan kwam.
Ik zit helemaal in die nieuwe Adele. Het zit in de akkoorden progressie van de piano in combinatie met haar stem in het refrein. Ik heb nooit eerder iets met Adele gehad. Misschien die Rollin in the Deep remix in de xtc dagen van weleer.
We spelen in Groningen. De chaos is overweldigend en fantastisch. Iedereen zat hier op te wachten. Ik raak mijn in-ear monitoren kwijt ergens richting tweederde van de show en doe de rest zonder.
Het is dinsdag. We zijn in een bos. Een voedselbos. Het is iets meer dan twee hectare en twaalf jaar geleden gepland en daarna laten ontstaan. Er is een paadje dat tussen de bomen en planten door slingert. Het is zaak om er niet van af te wijken want dat is het domein van insectjes en andere zaken die geen inmenging van lompe mensenvoeten nodig hebben.
Een fietstocht langs drie favoriete plekken in de stad. Een koffie van te voren in een nieuwe jas. Een roes van cafeïne euforie. Een plakje chocolade cake in een papieren zakje. Twee warme handen die skinfood op mijn gezicht smeren terwijl het zonlicht naar binnen valt.
Gister was een mooie dag. De mooiste dag. Vandaag is het zaterdag. Er staat een show op het programma. Coco is al naar de locatie. Ik durfde niet te vroeg. Angst voor mijn eigen enthousiasme. Maar thuis is het ook niks. Ik ben ineens alleen. Ik eet de restjes van het szechuan eten van gisteravond op en kijk een documentaire op youtube over kunst. Als ik rustig was kon ik een powernap doen.‘Nelcon vraagt wanneer je komt? Rocky en Fred zijn er ook al!’
Vrijdag is de bruiloft. Alles hangt daar mee samen tot die tijd. De week is driedubbel volgeboekt. Gek genoeg gaat er ook elke dag van alles niet door en zit ik meerdere momenten een dagdeel duimen te draaien. Dat is ook het leven.
Iemand vraagt hoe mijn weekend was. Ik weet het niet meer. Ik was eten bij Tosci. Dat was dinsdag.‘Ik begin met een negroni’tje,’ zei iemand.Ik kon moeilijk anders dan daar in meegaan. Daarna was er een pinot grizio met een oranje-roze achtige gloed en pasta met salsicce en een stortvloed aan goed gesprek.
We mogen weer bestaan. De demissionairen willen maar niet echt demissioneren maar we doen in ieder geval alles weer. Hoe zinnig dat is zal alleen de tijd ons leren. Ik neem me voor om een tijdje niet te drinken en natuurlijk drink ik elke dag.
