Faberyayo - Yaynews Issue #222 - 15 oktober

Het is dinsdag. We zijn in een bos. Een voedselbos. Het is iets meer dan twee hectare en twaalf jaar geleden gepland en daarna laten ontstaan. Er is een paadje dat tussen de bomen en planten door slingert. Het is zaak om er niet van af te wijken want dat is het domein van insectjes en andere zaken die geen inmenging van lompe mensenvoeten nodig hebben.

We zijn onderweg gestopt om laarzen aan te schaffen en een regenjas. Ze hadden alleen maat XXXL maar die valt precies goed. Plus het regent. Dus.

Wouter neemt ons mee over het paadje. Hij wijst een bloem aan waar we de blaadjes van kunnen eten. En de zaadjes van een uitgebloeide berenklauw. Het is een gekke gewaarwording. Alles is eetbaar. We zijn het vergeten. Met zijn allen. Ik. Dingen in de supermarkt lijken iets anders dan die uit de grond komen maar uiteindelijk komt het daar allemaal vandaan, besef ik, terwijl ik op het zaadje sta te kauwen. Het smaakt erg aards. Bosrijk. De druppels trekken wat aan. Ik kom er achter dat er een capuchon in de kraag van mijn XXXL regenjas verstopt zit. We lopen verder. Iedereen is stiller gaan praten. Wouter vertelt dat hij zijn encyclopedische kennis van planten en de natuur te danken heeft aan een obsessie met gif mengen op de lagere school. Hij heeft lang grijs haar en een bril die gek op zijn gezicht hang maar toch merkwaardig aangenaam op zijn neus blijft chillen. Hij ziet er uit als een man die vele geheimen gezien heeft en nooit meer door normale stervelingen als wij ingehaald kunnen worden. Het is hier stil. Behalve de stem van Wouter en de regen die op het bladerendek tikt is er geen ruis. We komen op een open plek met allerlei fruit wat ik nog nooit eerder gezien heb. De kleuren gaan alle kanten op. We krijgen verse szechuan peper om op te kauwen. Ieder hapje een explosie van smaak. De kleuren van het voedselbos gaan alle kanten op. Het is prachtig. Er zijn veel meer dan vier jaargetijden, vertelt Wouter. Het zijn er wel vijftig. Iedere week is er een andere plant of boom of struik aan de beurt om precies goed te zijn voor consumptie. Blijkbaar wil de overheid snel meer van dit soort bossen omdat het naast voedsel-productie centra ook bossen zijn die weer co2 afbreken. Dat zal allemaal wel. Ik heb geen zin om over de overheid na te denken. Ik ben hier. Midden in het nu. Stilzwijgend aan het kauwen op onze prachtige natuur.