Faberyayo - Yaynews Issue #224 - 29 oktober
Ik zit helemaal in die nieuwe Adele. Het zit in de akkoorden progressie van de piano in combinatie met haar stem in het refrein. Ik heb nooit eerder iets met Adele gehad. Misschien die Rollin in the Deep remix in de xtc dagen van weleer. De promo heeft me goed te pakken. Als ze ergens komt zingen hier dan gaan we er naar toe. We moeten wel. Ik dwaal af. Ik luister het nummer voor de derde keer. Er moet een hoop gebeuren vandaag. Ik moet niet te diep in het nummer verdwijnen. Ik weet hoe die dingen gaan. Ik hoor het al in mijn hoofd zonder dat het aan staat. En ik moet mijn outfit nog samenstellen. Er is een broek en een jasje van Calvin Klein gestuurd door mijn zusje in een kleur bruin waar ik over na moet denken. De kleur zelf is super, maar wat gaat er bij. Die schoenen natuurlijk. Die ik in 2019 voor Pukkelpop gekocht heb voor een onzin bedrag. Ja. Dat is een goeie. Daar zit precies het goeie roze in. En de vorm past bij de pasvorm van de broek. Mijn nieuwe sjaal is precies de goede kleur en grootte voor over mijn hoofd. En ik kan dat ene shirt aan dat eigenlijk niet echt een shirt is omdat het geen mouwen heeft en je alles er door heen ziet. Waar ligt die ook alweer? Daar toch? Nee. Niet daar. Hier dan. Nee hier al helemaal niet. Oh wacht. Hier. Nee. He. Rinse and repeat.
Na drie rondjes ligt het toch daar. Daar waar de zoektocht begon. Ik heb het zelf gevonden, maar pas nadat ik mezelf ‘Dat ding kan toch niet weg zijn?’ hoorde zeggen tegen mijn vrouw met de meest aanstellerige stem. Nee natuurlijk niet. Het is ook niet weg. Ik ga het vinden. Het ligt waar het ligt.
De tijd volledig uit het oog verloren. Ik breng een kind naar mijn schoonvader en ga daarna door naar Paradiso. Het is leeg in de grote zaal. De beats stuiteren van het plafond en de muren. We nemen een paar nummers door die we lang niet gedaan hebben maar evengoed uit ons hoofd kennen. Er is eten. Dan kalmte. Dan stress. Overal mensen en kleren en flessen.
We staan met zijn drieën op de trap af te tellen tot het begint. Eerst Fred. Dan Ollie. Dan ik. De uitverkochte Paradiso. Wat een plek.
Niemand kan dit. Niet zo.
Iedereen is er. Belangrijke mensen. Ogen voor het nageslacht.
De zaal splijt en slokt zich zelf op. De sfeer stuitert waar de beats eerder gingen. Dit keer hand in hand.
We lopen naar huis. Allebei een oortje. Toch weer Adele.