Faberyayo - Yaynews Issue #220 - 1 oktober

Gister was een mooie dag. De mooiste dag. Vandaag is het zaterdag. Er staat een show op het programma. Coco is al naar de locatie. Ik durfde niet te vroeg. Angst voor mijn eigen enthousiasme. Maar thuis is het ook niks. Ik ben ineens alleen. Ik eet de restjes van het szechuan eten van gisteravond op en kijk een documentaire op youtube over kunst. Als ik rustig was kon ik een powernap doen.

‘Nelcon vraagt wanneer je komt? Rocky en Fred zijn er ook al!’

Ik spring in een uber. De chauffeur vraagt of ik op moet treden daar.

‘Oh ken ik niet. Ik ken wel Opposites.’

‘Dat ben ik niet.’

‘Oh.’

Hij gaat over twee weken stoppen met uber omdat hij geen zin meer heeft om met dronken mensen te dealen. Ik word netjes bij de artiesteningang afgezet. De chaotische energie komt me vanaf het plein toegesneld. In 2019 stonden we hier in ons eentje. Vandaag is er een groot festival gaande. Er is niemand backstage en de deur is op slot dus ik besluit Coco te gaan zoeken. Door het hek heen ben ik direct in de mensenmassa. Een stortvloed aan emoties komt van alle kanten over me heen. Oh wow. Dit is ook dit natuurlijk. Ik denk dat ik mijn naam hoor. Ik weet niet waar ik moet kijken. Ik word in mijn bil geknepen. Het is Coco. Godzijdank. We verdwijnen ergens en ik besluit een drankje te drinken. De show is pas over twee uur. Ik heb meteen zin in nog meer drankje, want ja. Fred is er inderdaad al. En Rocky ook. Nelcon is uitzinnig.

Wiwa komt aangelopen en zegt dat we gaan murderen. We moeten wel. Het is het soort donker waardoor je weet dat de gekkigheid gaat beginnen. We drinken meer drankje in de kleedkamer die erg ongezellig is door het TL licht maar wel ook een oase van rust. Ik praat met Rocky over Tim en fitness. Ik heb hem lang niet echt gesproken. Het is fijn om hem te zien. Ik drink een dubbele espresso om grip op de zaken te krijgen. Daarna een shotje vodka om te vieren dat de grip terug op de zaak is.

De show is overweldigend. Publiek zo ver het oog reikt. Alles is zwanger van symboliek in deze bizarre tijden. Ik ga er meteen in. Ik moet wel. Het feestje kan volgende keer wat later ingezet worden van mijn kant, merk ik aan mezelf. Na afloop schuifelen we direct direct de hekken uit. Iedereen gaat naar rechts maar wij kunnen ook naar links en dan over dat paadje. Er gaat niets boven optreden en dan naar huis lopen met jou.