Faberyayo - Yaynews Issue #218 - 17 september

Iemand vraagt hoe mijn weekend was. Ik weet het niet meer. Ik was eten bij Tosci. Dat was dinsdag.

‘Ik begin met een negroni’tje,’ zei iemand.

Ik kon moeilijk anders dan daar in meegaan. Daarna was er een pinot grizio met een oranje-roze achtige gloed en pasta met salsicce en een stortvloed aan goed gesprek. Er kwam zelf een pinot noir uit Toscane op tafel. Dat was heel opvallend begreep ik uit de manier waarop het verteld werd. Het was mij op dat moment allang duidelijk dat ik te ver gegaan was en daar niets meer aan te veranderen viel. Ik dronk wanhopig het ene glas water na het ander maar de alcohol zat al achter mijn ogen, op mijn lippen en aan de bovenkant van mijn handen. De dag erna was het woensdag. Ik wist dat. Logischerwijs volgt die altijd op de dinsdag. En dat ik niet helemaal vrij van verplichtingen was had ik ook onthouden. Ik wist zelfs dat ik juist heel veel verplichtingen had op deze woensdag. Maar het had zich niet in mijn bewustzijn gemanifesteerd, as such. Naarmate het begin van de ochtend zich ontrafelde, besefte ik hoe ver ik mezelf een hoek in geschilderd had. Het begon met de ochtend van de desbetreffende woensdag, waarin ik achtergelaten werd met de jongste van onze kinderen die zeer veel van mij vroeg. Het is ook goed mogelijk dat ik niets had om te geven en dat daardoor het allerminste wat er van mij verwacht werd zelfs maar met moeite op kon brengen.

‘Als ik nou nog heel even mijn ogen zou kunnen sluiten,’ dacht ik ‘al was het maar voor tien, twintig minuten.’

Wat een wereld zou dat zijn. Mijn hoofd had het kussen van de bank nog niet gevonden of de alarmbellen gingen al rinkelen. Iemand ging hoorbaar op eigen initiatief door de keukenkastjes heen. Deuren klepperden en glazen klingelden. Toen het geraas opgehouden was werden mijn oogleden door kleine kindervingertjes open gepeuterd.

‘Papaaaaaa.’

Ik at een zakje chocolade popcorn als ontbijt, dat het mensje had open gepriegeld en ik had moeten confisqueren. Daarna haatte ik mezelf. Aan het begin van de middag keerde mijn vrouw terug met onze andere kinderen, om daarna weer te verdwijnen om te gaan werken. Hoe had ik dit zo verkeerd in kunnen schatten? Waarom had ik mijn hand zo overspeeld? Was het niet ik die onlangs nog in een serie tips en hacks voor ouders van jonge kinderen had aangegeven dat het zaak was op tijd naar bed te gaan zodat je fris en fruitig met je jonge kinderen om kon gaan en er voor ze kon zijn?

Ja. Dat was ik. Inderdaad. Maar goed. We moeten ook af en toe wat leuks doen voor ons zelf en dan dingen opofferen aan de andere kant van de streep en wat rest mij aan die aan de andere kant van de streep om op te offeren? Alleen mijzelf.

Ik nam de kinderen allemaal mee om een pak boter en een pak bloem te halen voor de mac n cheese die we zouden koken. Nadat iedereen gevoed, gedoucht en in slaap gevallen was, had ik pijn aan mijn oogballen.

En daarom, lieve lezer, weet ik niet meer wat er in het weekend gebeurd is.