Faberyayo's Yaynews - Issue #271 - 14 oktober

Ik ben in de Kleine Komedie. De laatste keer dat ik hier was was jaren geleden voor een Drs P tribute. Ze hadden een stel mensen uitgenodigd om liedjes van hem te komen zingen ten overstaan van de man. Ik was een van die mensen en zong een liedje over rampen die het menselijk leven bedreigen. Nog steeds actueel. Aan het einde van de avond beklom de Drs. het podium om applaus in ontvangst te nemen en de mensen te bedanken. Hij maakte tot iedereens verbazing een klein sprongetje waarna hij zijn hielen tegen elkaar trachtte te klakken. In plaats daarvan viel hij op het podium. Chaos is van alle tijden.

Vanavond kom ik niks zingen. Ik kom kijken naar de show van Abel. Ik weet eigenlijk niet of ik wel eens eerder hier geweest ben in die capaciteit. Mijn vrouw zou meegaan maar wegens omstandigheden ging ze toch niet en nu zit ik hier tussen een vreemde en een lege plaats in op een klapstoel. Ergens is het goed. Ik kan me volledig focussen op de show en haar inhoud. Er staat hele harde rap op, hand gecureerd door Abel zelf. Een geniale zet. Ontregelend voor cultuurminnend Nederland en aangenaam voor de kenner.
 

Net wanneer ‘Lil Reese - Us’ uit 2012 me volledig terug heeft vervoerd naar vervlogen tijden klinkt er een grove klap vanaf het podium. ‘Kanker’ roept een stem.

Aabz is uit de lucht komen vallen.

Er gebeurt van alles in de show. Er is muziek, voordracht, een stukje literatuur, veel humor en vooral veel vurig betoog en nog meer stof tot denken. Abel staat op het podium als een ziedende Jezus. Hij gelooft in geloof en vooral dat we met zijn allen kunnen breken van de steeds verder verstikkende ideologie die Kapitalisme heet. Maar ook dat uit Chaos het mooist voorkomt. En geloof in liefde.

Ik moet denken aan een gesprek dat we een tijd geleden hadden over religie. Ik zei toen dat ik geloof dat de mens hardwired is voor religie. Dat er een plek in ons brein is waar een vraagteken heerst. Dat vraagteken staat voor alle dingen die we niet kunnen begrijpen. Daar past dat in. Maar terwijl ik hier zit in het donker, in een net niet comfortabele klapstoel, en Abel staat te vlammen op het podium begrijp ik dat het niet religie is maar, geloof. Een plek in ons brein gemaakt om puur te geloven. Iets wat boven ons staat. Liefde. Chaos. Begrippen die we met woorden vangen om eigenlijk nauwelijks kunnen bevatten. Liefde is ook chaos. En het universum hangt van chaos aan elkaar. En wij zijn het universum. Wij zijn chaos. Wij zijn liefde.