Faberyayo's Yaynews - Issue #268 - 23 september

Faberyayo - Yaynews | Comfy season
De koude lucht is terug. Ik vind dit niet erg. Sterker nog, ik fok er wel mee. Lange broeken zijn terug. De schoenen roteren. Nu is het moment voor die herfstjassen die te warm zijn voor de zomer en te koud voor de winter. Ik heb zin om een vuistdikke roman te schrijven in de vroege uren van de ochtend. Met langzaam opbouwende karakterlijnen en meerdere spanningsbogen die tientallen jaren en verschillende planeten omvat. Liefde, sex, pijn, verdriet, de dood en verraad en verrukking. Een smeltkroes van genres en grammaticale innovaties. Ik zou een wekker zetten om vijf uur in de ochtend, iedere ochtend. Terwijl de wereld nog slaapt, zou ik een kopje thee maken met een zakje van Mariage et Freres, en terwijl het afkoelt beginnen te typen aan de keukentafel. Letter na letter, woord na woord, zin na zin, pagina na pagina de computer in. Misschien is een hele pot thee beter. Wat er overblijft kunnen de kindjes lekker opdrinken bij hun ontbijt wat ik natuurlijk ook zou blijven verzorgen. Als mijn persoonlijke creatieve spanningsboog ten einde komt, zou ik me naar hun slaapvertrek begeven en ze de dag in begeleiden. Tijdens het ontbijt, met bijbehorende thee van Mariages et Freres, voor hun met een beetje melk en honing, zou ik nadenken over hoe het morgen verder moest met de karakters en hun langzame opbouw. Over hoe de verschillende planeten van elkaar verschillen en wat de interne logica dicteerde met betrekking tot de langere lijnen. Rookten ze sigaretten daar? Hadden zij ook een lockdown meegemaakt in hun melkwegstelsel? Was het logisch dat dat ene personage dat eigenlijk een dun verhulde versie van mijzelf is, beslissingen neemt die ik nog nooit genomen heb in mijn leven? En waar ging het eigenlijk allemaal naar toe? Wie moest dit lezen? Zou diegene dit wel willen lezen? Moest ik het niet beter laten allemaal? Kon ik er maar over praten met iemand. Maar dan klopte het niet meer. Niet nu al. Het zou zo lang mogelijk zo puur mogelijk moeten blijven. Tot het verhaal verteld is, kan er geen inmenging van buiten af plaats vinden. Als ik zelf voor de eerste keer tot het eind ben gekomen, zou er ruimte zijn voor aanwijzingen en tips. Zou het niet hier wat korter? Dit wat naar voren? Een beetje zus en dan wellicht nog een beetje zo?

De wekker gaat. Het is geen vijf uur. Het is zeven uur. Het is nog donker buiten. De koude lucht laat me dieper slapen. Ik blijf nog even liggen. Lekker warm in een lekker warm bed. Misschien bel ik iedereen wel ziek. Kan mij het schelen.