Faberyayo's Yaynews - Issue #267 - 16 september
Ik ben op Schiphol. Er is een gigantische rij. Er is een overdekking aangelegd voor buiten omdat de rij helemaal doorgaat tot aan de aanvoerweg die de auto’s naar de vertrekhallen voert. Ik volg het pad er naast dat me naar het begin van de rij zal brengen, nog voorbij waar de overdekking ophoudt. Ik vind niks. Ik neem plaats tussen de andere wachtenden en luister een podcast over anime. Ik heb geen koffie gedronken en ben niet gestresst. We schuiven prima op met zijn allen. Ik snap het alleen niet. Dat is het meer. Daan verschijnt en niet langer daarna Yousef. Ze mogen invoegen van de mensen achter me. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Vlak voordat we de Vertrekhal weer in gaan staan twee mensen flesjes water en stroopwafels uit te delen. Ik vraag of zij wel goed betaald krijgen. Een cameraman en iemand met een microfoon verschijnt uit het niets. We gaan snel naar binnen. De hele batterij van security is geopend. Van de ene wand tot de andere, alle stations bemand. Ik begrijp er niets van. We hebben twee uur in de rij gestaan terwijl alles hier goed geregeld is en soepel verloopt. Hoe werkt dit normaal gesproken dan. Niemand klaagt. Niet wij. Wij vliegen naar Kopenhagen.
Yous en Daan halen een pompkin spice latté. De eerste van het seizoen. Hij smaakt heerlijk.
Wanneer ik in het vliegtuig vraag om een kopje thee en een glaasje water wordt mij verteld dat dat niet mogelijk is omdat er maar tijd is voor een drankje. Ik klaag niet. Niemand klaagt. We gaan naar Kopenhagen.
Sterker nog. We zijn er al. We zitten in een taxi naar het hotel. Ik trek een overhemd aan en daarna weer uit omdat het kriebelt. Het wordt toch mijn nieuwe lievelings t-shirt met het navy jasje zonder kraag. Yous en Daan dragen zwarte nette kleding. Dat is ook vet. Weer een taxi. Ik herken de weg van de laatste keer dat ik hier was.
Ineens staan we op de stoep. Het ziet er extreem on-intimiderend uit van de buitenkant. Een mooie wilde tuin en een soort kas, gelegen aan een kalm Hollands-aandoend water. Aan de overkant is een kerncentrale met een ski-baan er boven op. We mogen verder. We hebben een tafel achterin, bij het raam. Het wordt al een beetje donker. We krijgen een rosé die inslaat als een bom en een zomersalade met een dressing waar we alle drie emotioneel van worden. Het is hier prachtig belicht. Ik kijk door het gigantische raam uit op de tuin die Piet Oudolf ontworpen heeft. Alles komt samen. Het heden, het verleden en de toekomst. Vriendschap, kunst, emoties, zaken; alles in eten en drinken. We praten aan een stuk door maar soms zeg ik niks en staar ik naar de fabriek aan de overkant. De maan en Jupiter die te zien is een stuk verderop. Ik mis jou.
‘Het is echt heel bijzonder, alles,’ zegt Daan.
Amen.
Yous en Daan halen een pompkin spice latté. De eerste van het seizoen. Hij smaakt heerlijk.
Wanneer ik in het vliegtuig vraag om een kopje thee en een glaasje water wordt mij verteld dat dat niet mogelijk is omdat er maar tijd is voor een drankje. Ik klaag niet. Niemand klaagt. We gaan naar Kopenhagen.
Sterker nog. We zijn er al. We zitten in een taxi naar het hotel. Ik trek een overhemd aan en daarna weer uit omdat het kriebelt. Het wordt toch mijn nieuwe lievelings t-shirt met het navy jasje zonder kraag. Yous en Daan dragen zwarte nette kleding. Dat is ook vet. Weer een taxi. Ik herken de weg van de laatste keer dat ik hier was.
Ineens staan we op de stoep. Het ziet er extreem on-intimiderend uit van de buitenkant. Een mooie wilde tuin en een soort kas, gelegen aan een kalm Hollands-aandoend water. Aan de overkant is een kerncentrale met een ski-baan er boven op. We mogen verder. We hebben een tafel achterin, bij het raam. Het wordt al een beetje donker. We krijgen een rosé die inslaat als een bom en een zomersalade met een dressing waar we alle drie emotioneel van worden. Het is hier prachtig belicht. Ik kijk door het gigantische raam uit op de tuin die Piet Oudolf ontworpen heeft. Alles komt samen. Het heden, het verleden en de toekomst. Vriendschap, kunst, emoties, zaken; alles in eten en drinken. We praten aan een stuk door maar soms zeg ik niks en staar ik naar de fabriek aan de overkant. De maan en Jupiter die te zien is een stuk verderop. Ik mis jou.
‘Het is echt heel bijzonder, alles,’ zegt Daan.
Amen.