Faberyayo's Yaynews - Issue #266 - 9 september
Iedere dag word ik wakker in een hele nieuwe wereld. Ik maak geen plannen meer. Ik schik me naar het universum. Soms zegt het universum dingen als:
‘slaap maar helemaal niet vannacht, door een combinatie van een vreemd soort spierpijn en maagklachten.’
En dan ga ik daar in mee. Wegens een uit de hand gelopen bacteriële infectie zaten we allemaal aan de antibiotica. Op het moment dat de kuur klaar was lag ik alsnog overhoop. Ik drink een kopje thee waar ik keelpijn van krijg. Ik begrijp er niets van. Ik dacht dat dit alles op zou lossen. Ik maak een licht boven de keukentafel. Eergisteravond fietste ik van de studio naar huis en zag ik aan de overkant van het water een huis met gigantische ramen van vloer tot plafond en het allermooiste licht dat ik ooit gezien had. Een warme oranje gloed. Dit is wat mijn vrouw bedoelde, al die keren dat ze zei dat ze een zachter wattage in de lampen in onze woon- en eetkamer wil. Ik dacht dat ik het begreep maar ik moest het zien voor het echt een mogelijkheid tot realiteit voor me werd. Ben ik met alles zo? Wat laat ik nog meer zomaar liggen omdat ik me er niets bij voor kan stellen.
Buiten regent het keihard. We zouden met de auto het ochtendprogramma kunnen doen. Andere kant, dan zitten we honderd in de ochtendfile. Ik krijg het kopje thee niet weg. Ik heb pijn in mijn aanhechtingen. Wat heb ik gister gedaan. Niks bijzonders toch. Nee. Niks bijzonders.
Ik heb zin om op de grond te gaan liggen maar dat zit er niet in vandaag. Er is werk aan de winkel. Kinderen die hun toekomst tegemoet moeten. Geen tijd voor aanstellerij. Vooruit, een beetje dan. Ik bedenk me ineens dat ik een hele chille regenjas heb. De druppels zijn een stuk minder militant dan twintig minuten geleden. We gaan het gewoon laten lukken. Samen kunnen we niet anders. Onze jongste dochter heeft een nieuwe lavendelplant voor in de klas die we Rosalia hebben genoemd. Ze is erg begaan met haar welzijn.
‘Rosalía!’ roept ze als het tasje enigszins naar de zijkant van het fietsrekje schuift.
De kinderen verdwijnen. Opgeslokt door hun individuele schoolsystemen. Het is tijd voor de ouders om aan de slag te gaan met hun leven. De regen was opgehouden in de tussentijd om precies nu in volle glorie los te barsten. Het is bibberen op de fiets. Zeiknat tot op het slipje kom ik onze woning weer binnen. Gelukkig had ik nog niet gedoucht. De warme stralen kletteren op mijn hoofd en verschonen mijn ziel. Als ik weer opgewarmd ben zak ik door mijn hurken en geniet van het feit dat er niemand is die weet dat ik hier tijd en warm water aan het verspillen ben. Ik overweeg ook nog even te gaan liggen op de vloer van de badkamer. De dag is vol mogelijkheden.