Faberyayo - Yaynews Issue #238 - 4 februari

We waren pardoes in Frankrijk terecht gekomen. We vlogen met zijn tweeën naar Genève en werden daar opgehaald door onze oude onderburen. Het was gek mistig op de weg. Dat hoorde bij het avontuur, dat voelde iedereen.

Naast mistig was het ook rustig op de weg. De onderburen hadden net een nieuwe oude auto en er was nog geen entertainment systeem in aangebracht. Bovendien was er veel te bespreken en moest er op de weg gelet worden. Na een half uurtje arriveerden we in het Stadje waar de oude onderburen voorlopig in een hotel wonen. Ook wij hadden hier een kamer geboekt, voor de gezelligheid. Er was weinig mis met het hotel behalve dat er een grote sticker op de koelkast bij de receptie meldde dat er na 22:00 geen alcohol meer verkocht werd en het 23:15 was en er een vrij grote behoefte aan alcohol bestond. In mij in ieder geval, op zeker.

We liepen door de gang van onze hotelverdieping en ik moest denken aan het hotel in Brussel waar we een maand woonden in 2014. Daar was ik ook helemaal klaar op een gegeven moment inderdaad. En dat was maar een maand. Ik was waarschijnlijk vooral me zelf zat, maar dat is een ander verhaal.

Omdat we in het vliegtuig alleen een kleffe boterham met smakeloze eiersalade (?!) aangeboden hadden gekregen begon ik hangry te worden. Natuurlijk had ik mijn honger gestild met een zelf meegebrachte gezinsverpakking M&M’s. Toch hing de geest van het gemiste avondeten om ons heen.

We gingen het Stadje in. Voor de oude onderburen was het al laat en we wilden hen niet te veel bezwaren maar voor ons was het een uitje met zijn tweetjes; iets wat al sinds 2018 niet meer was voor gekomen. Bon Pain et Bon Vin was al gesloten maar niet te beroerd ons nog wel een fles morgon te verkopen, eventueel met al getrokken kurk.

We eindigden in een café vlakbij de smalle kant van het meer waar het Stadje aan gelegen is.

Het was een aardig tentje met een lange lijst speciaalbieren op de ene en een selectie aan biowijnen op de andere wand handgeschreven met krijt. Niet te nieuw en niet te oud. Het enige wat ik niet begreep was de onmogelijk harde metal die er aan stond maar de halve liter pul hazy IPA was een prima afleiding.

We vroegen in het frans uit mijn middelbare school werkboek of er ook iets te eten was en niet veel later zaten we met crudité in een camembert uit de oven te dippen.

De bergen zouden we de volgende dag vanuit ons hotelraam zien, verzekerden de onderburen ons. Wij konden vooralsnog nog steeds niet eens geloven dat we hier waren.
Yaynews