Faberyayo - Yaynews Issue #237 - 28 januari

Het schoolplein is verlaten. De klas van ons kind is de enige die nog niet naar huis gestuurd is om te quaranteren. Ik was verrast dat de scholen in eens weer open gingen. Ik dacht dat we fully vorig jaar gingen. Eerst dacht ik dat we te laat waren. Of juist te vroeg. Maar nee. We zijn in het nieuwe oude nieuwe normaal.

We leren van alles. Veter strikken. Tellen. Of nee. Tellen is rekenen geworden. En de letters zijn ook veranderd. Na de blokletters moeten we nu het handschrift met die slingers leren waar alles mee aan elkaar kan.

We mogen niet meer zoveel tekenen. Daar heeft iedereen het moeilijk mee. Eigenlijk mogen ze daar nooit mee ophouden. Dat moet gewoon een ding blijven. Een puurdere uiting van zelf is er nog niet. Behalve misschien hard gillen dan wel huilen.

We leren fietsen. Alleen het opstappen en zelf starten lukt nog niet. We leren dat het niet uitmaakt of we streng zijn of mee buigen.

Mick zegt dat ze dat vanzelf leren. Dat die van hem een grote mensen fiets heeft en het ook weer opnieuw moet.

Mick weet alles.

We leren van alles over tennis. Allemaal termen waar ik helemaal geen weet van heb. We leren hoe laat ze nou precies klaar is. We leren dat noch ik, noch mijn vrouw gelijk had.

We leren dat we volwassen zijn op het moment dat we andermans tekortkomingen in ons zelf onder ogen kunnen komen. We leren dat we best met vier uur slaap om zes uur op kunnen staan om te werken omdat dat het enige moment is dat we niemand lastig vallen met het feit dat we in ons eentje ergens aan moeten typen.

We leren dat we in de broekzak van onze dochter zitten. We leren dat er nieuwe afleveringen van Paw Patrol zijn. We leren dat je zelf aflegdoppen voor het lamellenhekwerk op het dak kunnen bestellen, nadat we geleerd hebben dat we een lamellenhekwerk hebben en dat we aflegdoppen nodig hebben. We leren dat de badkamer deur die al anderhalf jaar kraakte, op zijn intentst in het holst van de nacht, kunnen ontkraken met behulp van een spuitflacon WD40. We leren dat bananen nooit alleen groeien. We leren dat dingen veranderen naarmate je ergens langer mee bezig bent. We leren dat niet alles meteen goed hoeft te zijn maar dat ook gaandeweg kan worden. We leren dat alles wat we tegen onze kinderen zeggen ook betrekking heeft op ons eigen leven. We leren preitaart maken van mijn broer. We leren dat als we heel even onze ogen dicht doen op de bank in de woonkamer en het heel stil wordt er een grote kans is dat iemand de play-do ergens gevonden heeft en er overal kleine stukjes gekleurde klei op de vloer liggen.

We leren ons af te vragen of we een hoge druk reiniger voor het balkon aan moeten schaffen en we leren ons herinneren dat een van de kinderen de bovenkant van de buitenkraan heeft kwijt getoverd. We leren dat er van alles mogelijk is. Nog meer dan we dachten. Altijd.

Yaynews