Faberyayo - Yaynews Issue #229 - 3 december

Ik ben vroeg op gestaan om te schrijven voordat iedereen wakker word. Vroeger deed ik ook andere dingen maar dat lukt niet meer. Te veel factoren in de nacht. Ooit stond ik om zes uur op om te mediteren maar de wereld is die discipline niet meer waard.

Ik laat de woorden uit mijn handen ontsnappen het toetsenbord in. Het is geen zes uur maar alsnog donker in de woonkamer. Als ik klaar ben klap ik mijn laptop dicht en leg hem op de bank. Nee. Dat is geen goede plek. Straks pakt iemand met te kleine vingers hem en gebeurt er god weet wat mee. Ik pak de laptop en leg hem in de kast op de plank waar de spullen liggen waar mensen met kleine vingers niet bij kunnen. Dan ga ik iedereen wakker maken.

Terwijl ik voor drie mensjes pap aan het maken zijn hoor ik een gekke klap. Mijn laptop is uit zichzelf uit de kast gevallen. Ondersteboven. Het dichtstbijzijndste mensje is erg geschrokken. Ook omdat er een ziekte uit mijn mond is gekomen als gevolg van het geluid van de gevallen laptop.

Ik klap de laptop open. Het scherm moet huilen. Ik ook.

Mijn dochter komt naar me toe om me een knuffel te geven. Ik ben perplex. Dit is de laptop waarop ik al mijn romans heb geschreven. Het script voor de eerste succesvolle Nederlandstalige fictie podcast met Georgina Verbaan. Het excel bestand met alle namen en adressen voor mensen die een geboortekaartje moesten krijgen. Ik heb deze laptop al langer dan mijn kinderen. Ik heb mezelf verbaasd op deze computer. We hebben kilometers versleten en zijn meermaals verscheidene oceanen overgegaan. In Osaka keken we Studio Ghibli op deze laptop.

Het scherm is al eens eerder gesneuveld. In Andalusië keken de kinderen Studio Ghibli en had een enthousiaste hond het van een krukje gekwispeld met zijn staart. Het is een leven geleden. Ik moest mijn zoon vragen of hij wist wat er gebeurd was en realiseerde me op dat moment dat ik niet wist wanneer hij loog en dat dat ook niet uitmaakte.

Het duurde destijds tot we terug in Noord-Holland waren eer ik het kon laten vervangen. Vandaag is het anders. Als de ochtendtaken er op zitten bel ik een reparateur die zegt dat ik langs kan komen. Ze hebben geen nieuwe schermen meer. Die zijn lastig leverbaar. Maar hij kan even kijken. Mijn laptop komt uit 2013. Een ander leven nog voor dit andere leven. Natuurlijk zijn de schermen op een gegeven moment op. Dat kan niet anders. De wereld moet ook door. Er kunnen niet eindeloos schermen uit 2013 liggen wachten. Ik neem een paar kleine vingers mee op de fiets. Het is koud maar helder en regent niet meer. De reparateur loopt naar achter en komt terug met een scherm dat precies op het mijne lijkt. Alleen de stickers ontbreken. Er zitten een paar vlekjes op want er is iets met de coating, leer ik. Verder is hij zo goed als nieuw. En er kunnen gewoon weer allemaal nieuwe stickers op.
Yaynews