Faberyayo - Yaynews Issue #216 - 3 september

We waren een maand in Spanje en sinds we terug zijn in Nederland heb ik last van mijn ogen. Jeuk. Continu. In sommige stadsdelen meer dan andere. De Pijp is heel intens. In Noord geen klachten. Is de stad veranderd? Toen we ons huis voor het eerst weer betraden bij thuiskomst herkende ik de wandkast in de woonkamer niet. Het wandspannende meubel kwam zowel te klein als te groot op mij over. Een grap die iemand met me uit probeerde te halen waar ik de clue niet van kon verstaan. Het huis was leger dan we het achter hadden gelaten. Er ontbraken geen voorwerpen. Misschien was het het leven dat we er uit meegenomen hadden om ergens anders te leven dat leek te ontbreken. Dat moest er langzaam terug invloeien. De straatstenen lagen er nog hetzelfde bij. Je bent pas echt thuis als je er weer eens goed naar de wc bent geweest, dacht ik. Ik vroeg me af of we iets gemist hadden. Iets wezenlijks. Een specifieke rel of rage. Ik had geen zin om het te vragen aan iemand. Het was de hele tijd kutweer geweest. Zoveel had ik begrepen. Omdat wij een maand in de volle zon hadden verbleven vond ik dat prima. Want zo gaan die dingen. En bovendien is het pas echt ergens beter als het ergens anders minder is.

Altijd als er zoiets plaatsvindt, een vakantie, een tijdelijk verblijf buiten de normale gang van zaken, neem ik me voor om bij terugkomst met allemaal mensen af te spreken. Vaak hoef ik me dat niet eens voor te nemen en eisen mensen dat soort afspraken zelf al op. Ieder gezicht waar ik mee afsprak kwam me bekend voor maar voelde ook verwijderd. Veranderd. Ververderd in de tijd. Men had microscopische tikjes van mekaar over genomen die ik nog niet kende. Het was alsof ik een goede drie afleveringen van een serie gemist had en er daarna weer in viel. Ik kon maar beter knikken en doen alsof ik begreep wat er speelde. Niet te veel over die ogen beginnen. Dat kon alleen maar leiden tot gesprekken waar uit mijn afwezigheid zou blijken. Ons heimelijk spijbelen van de stad Amsterdam en het land Nederland. We waren niet weggegaan om te verdwijnen. Het was niet onze bedoeling om te vervreemden van de realiteit, bedacht ik tijdens een tien kilometer run door de stad. Ik had gekozen voor de route langs de bekende plekken uit ons leven hier om wat te aarden. In plaats daarvan realiseerde ik me mid-Rivierenbuurt uit het niets dat ik aan het rennen was en al tijden niet had nagedacht over het bewegen van mijn benen of had opgelet of ik aldanniet bijna onder een vrachtwagen ging rennen. Ik raakte in paniek. Wat kon ik doen? Wegrennen was onmogelijk want ik was al aan het rennen. Het gevoel zakte weer en mijn benen bleven machinaal doorbenen en zo volgden ook mijn hoofd en gedachten. Langzaam sloten we weer aan bij het leven. Alleen mijn ogen blijven prikken.