Faberyayo - Yaynews Issue #215 - 27 augustus
Iemand vraagt of ik weet waar ik naar toe moet. Ruimte nummer 15. In de kelder. Ik kijk veel naar het beton op de vloer in de gang. Ik had hier ook vaak zangles in aanloop naar de laatste tour en het Olympisch Stadion. Een leven geleden. Gister sprak ik een zangeres wiens carrière begonnen is begin vorig jaar en voor wie live optreden helemaal niet vanzelfsprekend onderdeel uitmaken van het artiestschap.
Ik besluit te filmen. Omdat ik het heuglijke feit vast wel leggen maar ergens ook omdat ik het spannend vind. Of in ieder geval niet te beladen het moment in wil gaan. Ik open de deur. Er staan vier mics opgesteld en een vleugel in de hoek. We hebben hier ook een keer gerepeteerd voor iets anders met heel veel mensen. Nog weer een ander leven geleden. Den is er en Kos en Fred. Wiwa schuift even later aan. Hij heeft een motorrijjas aan. Het is een goeie look. Ik geloof het meteen. Er zijn flesjes water en een setlist. De beats knallen uit de speakers.
‘Woo,’ zeg ik.
‘Ja he,’ zegt Kos.
Hij vraagt of ik nog wel eens ergens naar toe ga waar hard muziek aan staat. Ik moet daar lang over nadenken en vergeet te antwoorden. Bij het eerste nummer draai ik twee bars om in mijn hoofd maar dat is ok. Het is niet omdat ik het niet weet maar omdat ik het te goed probeer te weten. De zenuwen.
Alles is er nog. De teksten. De dingetjes. De bewegingen. De lachjes. Wij. De laatste keer dat we deze set hebben gedaan was begin 2020 in de Franse Alpen. Denk ik.
De eerste dag was het angstaanjagend groen boven in de bergen. Ik schaamde me voor onze aanwezigheid. Hier en op de aardbol. Gelukkig ging het meteen de eerste avond sneeuwen als een gek.
We dronken pomerol en aten kaas tot het uit onze poriën kwam. Mensen gingen snowboarden maar ik was net weer vader geworden en gebruikte de downtime om bij te slapen. Iedereen had dingen. Wensen, dromen, eisen. Een paar weken later was de hele wereld ondergesneeuwd. We zouden natuurlijk al eerder terugkeren op het podium. Niet dat ik ooit geloofd heb dat dat door zou gaan. Het was te snel en stond te haaks op alle gebeurtenissen van het afgelopen anderhalve jaar. Maar goed. Toen het allemaal echt gecancelled werd bleek ik er toch wel in te zijn gaan geloven. Ik heb geen zin meer om het er de hele tijd met iedereen over te moeten hebben.
‘Het is niet eerlijk,’ las ik ergens op instagram.
Het is ook niet eerlijk. Het leven is niet eerlijk.
‘We mogen weer,’ kwam ook voorbij.
Ook die zat me niet lekker. MAR.
Fred doet een voorzichtige dansbeweging en pakt een vlekkeloze uithaal. Wiwa lacht heel hard en ik, ik ben er ook. Ik voel het leven weer door me stromen. Het bestaan. De 17 jaar samen. Ooit oefenden we in een hier vlakbij gelegen oefenruimte die jaren geleden gesloopt is. We moesten een set van 5 nummers uit ons hoofd leren. Een paar toevallig voorbijlopende jongetjes werden door Wiwa gestrikt om ons allereerste publiek ooit te zijn. Ze mochten in het gat van de deur toekijken. Al in het eerste couplet van het eerste nummer ging het mis. De tekst ging verkeerd. De deur ging dicht. En de legend continues. To this day.