Ik moet niks meer denken. Omarm de chaos. Logica is een illusie. We doen maar wat. We glijden door het leven. We vallen richting een eindeloos verschuivend punt. ’s Ochtends komt de zon op. Soms fluiten er buiten vogels. De andere keer is het opvallend stil. Water is altijd lekker. Deuren gaan open en sluiten. Tranen wellen spontaan op in mijn ooghoek en drogen op. We sluiten de deur achter ons en vertrekken en keren terug bij diezelfde deur.

Alles gaat in cirkels. De highs zijn high en de lows zijn low. Iedereen een eigen leugen.

De toekomst is nu. Nu-er dan ooit. Het is een gigantisch waterlichaam gezien vanaf een rots. Het oppervlak bepokt met woeste schuimkoppen en er onder gaan eindeloze structuren schuil waar je je leven op kan breken als je verkeerd terecht komt. De zon schijnt zo intens dat je gek wordt. Het waait hard. Iedereen schreeuwt maar niemand verstaat mekaar. Wie ben ik. Wat zijn we. Waar gaan we.

Het verleden vergeelt door nostalgie. Hele talen worden vergeten omdat er zoveel andere data voor in de plaats is verschenen. Haast onopgemerkt eerst en daarna heel snel alles in een keer.

Beste zonder telefoon naar buiten. Naar de speeltuin. De kinderen hebben niks door. Die gaan gewoon. Ze duiken voorover met hun gezicht in de zandbak en trekken met stoepkrijt silhouetten om hun lichaam op de tegels. Ik ga met mijn witte trui op de grond liggen en laat me mij silhouet nemen. Kan mij het schelen. Het gezicht kan ik invullen met een emotie naar keuze. Ik ging voor een glimlach maar het wordt een gekke vogelbek die scheldt naar de hemel.

Een gemeentereinigingsdienstwagen rijdt voorbij en reinigt een stukje gemeente. Bomen wuiven in de wind. Ik was laatst in Delft. Met de auto. Voor werk. Ook zo kan het gaan.

Mensen willen weer meer dan ooit. Van mekaar. Met mekaar. Over mekaar. We zijn nog niet op hittegolf qua graden Celsius maar de temperatuur is ook gestegen doordat de lichamen weer overal dicht bij mekaar zijn. Frictie. Achter ons en voor ons donkere rookwolken. Kleine tornado’s die de weg over willen steken. Op de brug staan bloembakken met bloemen die zo paars zijn dat ik denk dat ik de felheid van mijn scherm naar beneden toe bij moet stellen. Het is geen scherm. Het is echt. Ik ga langzamer lopen en neem ze aandachtig in mij op. Ergens ben ik een beetje bang voor de intensiteit van de kleur van het leven. Maar het is ook fantastisch.