AVONTUREN OP DE MAAN - WEEK 184

De groene stad wuift in de regen. Ik weet niet meer waar we zijn. Wanneer we leven. Seizoen. Jaartal. Stadsdeel. Alles bloed in elkaar over. Als natgeregend karton. Maar ook als van die mooie gekleurde inkt op een vochtig oppervlak. Ik schrijf een stuk waar mensen iets van moeten vinden en men vraagt mij wat ik bedoel met ‘het oude normaal’ en ik weet het zelf ook niet meer. Op het moment dat ik het opschreef was het me op feelz-niveau volkomen duidelijk. Nu kan ik het niet meer woordelijk verklaren. We zijn in het nieuwe nieuw en daardoor lijkt heeft het oude normaal geen bestaansrecht meer. De hersenen hebben het aangemerkt als ‘kan weg’ en daarna heeft het een tijdje onhandig in de gang gestaan totdat het grofvuil op een maandagavond geruisloos langs kwam en de hele boel, oud en normaal, achterin de wagen flikkerde en meenam. Het is opgeruimder en chiller. Er zat iets in de weg en dat zat ons in de weg maar nu het weg is weten we het niet meer. Soms ga ik rennen en heb ik geen zin in de nieuwe normale route en neem ik de oude die langs ons voormalige leven gaat. Mijn broertje woont in ons oude huis. Steeds als we er op visite gaan voel het verkeerd. Het trappenhuis is nog hetzelfde. Het licht in de woonkamer. We hebben hier geleefd. De ruimte gevormd. ’s Nachts op gestaan om drama’s op te lossen. Op de vloer gelegen om af te koelen. Op de tafel gestaan met flessen om dingen te vieren. Dingen die we niet meer begrijpen op dezelfde manier. Ik ren niet te dicht langs het huis. Omdat ik ergens anders begonnen ben voelt het rondje gelukkig anders. De kinderen schuiven van school naar school. Iedereen wordt ouder. Schoenen worden te klein en kunnen dan door naar de volgende. We zijn niet meer net in het nieuwe leven van de ouders die pas net een baby hebben. Ongemerkt zijn we in nieuw onbekend gebied gedreven. Drifted into uncharted territory. We hebben een ouder gesprek met de juffen via zoom. We krijgen een verslag via de mail. We zien hoe iedereen vooruit gaat in de kunsten. De details verschijnen in hun werk. De kleuren, de vormen, de uitdrukkingen op gezichten. Interesses verschuiven. Werelden openen. We staan om zeven uur op om met de bellenblaas bellen te blazen op het balkon met een kopje kruidenthee. We hebben een zalig koffiezet apparaat waar ik koffie mee kan zetten waardoor ik weer vertrouwen heb in het bestaan. We hebben zelfs een auto. We kunnen naar een waddeneiland. Ik kan met niemand meer afspreken omdat alle vakjes continu bezet zijn. We gaan van waterpokken naar waterpokken naar waterpokken. Ons favoriete restaurant mag weer open. We zeilen door de storm.

Yaynews