Faberyayo - Yaynews Issue #200 - 21 mei

Faberyayo - Yaynews | Comfy season

AVONTUREN OP DE MAAN - WEEK 183

HALLO LIEVE NIEUWSBRIEF ABONNEE!
IK HEB FANTASTISCH NIEUWS!
WE LEVEN NOG STEEDS!
EN
BOEKWINKELS ZIJN WEER OPEN!
EN
MORGEN (ZATERDAG 22 MEI) BEN IK IN EEN BOEKWINKEL!
IN UTRECHT!
MET ALLE LIEDJES UIT DE SERIE!
IK HOOP U TE ZIEN!
CHECK DE WEBSITE VOOR VERDERE INFORMATIE!
X
De gym is weer open. Mijn sporttas zit onder het stof. Van dat beetje vastgeplakte stof dat je er niet in een keer vanaf kunt blazen. Het heeft een melodramatische kwaliteit, zoals zo veel dingen deze dagen. Iedere keer dat ik langs de gym fietste onderweg naar een activiteit dacht ik aan hoe ik er niet heen kon. Het had iets van een verbroken vriendschap. Een verboden omgang. Vaak stuitte ik daarna ook nog op het afgesloten park voor extra zout in de wonden. Ik heb me wel vermaakt. Begrijp me niet verkeerd. We hebben in de woonkamer een paar simpele gewichten en elastieken banden waarmee je je eigen lichaamsgewicht als martelwerktuig in kan zetten. Buiten kon ik rennen. Tot ik niet meer kon rennen omdat ik te ver was gegaan. Af en toe gingen we er op uit op de fiets. Ok dat was wel zalig. En dat kan dan weer niet in de gym.
Na verloop van tijd was de rek er uit. Alle oefeningen die ik kende kwamen me mijn neus uit. Langzaam ging ik over op de oefeningen die ik altijd oversloeg omdat ze me irriteerden, totdat ook die mijn neus uit kwamen. De gewichten waren niet meer toereikend. Wanneer ik het matje uitrolde dat diende om de vloer te beschermen, het zweet op te vangen en het gebonk tot een minimum te beperken, was ik dankbaar dat ik er op kon gaan liggen om naar het plafond te staren.
In de gym deed ik een uur lang dingen die je in de gym doet. Want dat kan alleen daar. Thuis ging het anders. Na verloop van tijd was het nog amper 20 a 30 minuten die ik op kon brengen. Hoeveel daarvan ik bezig was met de juiste ondersteunende mood op youtube vinden laat ik hier liever onbesproken. Vorig jaar zomer waren ze ook weer open. Toen fietste ik iedere dag minstens een uur op de hometrainers die langs de zijkant van de boxring opgesteld staan. Trainers en andere bezoekers verklaarden me voor gek. Ik keek Neo Genesis Evangelion voor het eerst helemaal af en zweette tegelijk de suikers en alcoholen van de vorige dag uit. De wereld was zo slecht nog niet. Daarna gingen alles ineens alsnog weer dicht en mochten we het uitzoeken. Achteraf ging het niet over het gevaar van besmetting in de gym maar het beperken van de bewegingen van de burger. Ik voel me gezegend dat ik hier mag staan. Aan de balie van de plek die zes maanden lang tegelijk niet en wel bleek te bestaan. Tijdens het sporten zelf zijn er geen emoties. Alleen zweet en zwoeging. Na afloop sta ik te trillen. Ik had dit meer nodig dan ik toe durf te geven. Een terugkeer naar in ieder geval de illusie van vrijheid. Heb ik wellicht in mijn enthousiasme meteen mijn onderrug een beetje opgefokt?
Wellicht.