Het is verwonderlijk hoeveel verschil de zon maakt. Alle zorgen worden weggespoeld. We moesten gewoon fotosynthetiseren. Dat waren we collectief vergeten. De bladeren zijn zo godvergeten groen dat ik er haast een traan om zou kunnen laten. We zijn vroeg wakker. De vogels hebben het gedaan. Ik neem het ze niet kwalijk. Als de zon op staat herinneren zij zich dat het leven er is om geleefd te worden.

Waar had ik het ook alweer zo druk mee de hele week? Ik weet het niet meer. Het is tijd voor een kopje thee. Dat weet ik wel.

Ik was de hele week ziek maar vandaag niet meer. Mijn hoofd zit nog vol snot en mijn stem klinkt gebroken en toch waan ik me herboren. Een nieuw mens. Klaar voor het universum. Alle mogelijkheden behoren weer tot mij. Ik kan aanhaken bij een fietstochtje en count my lucky stars. We worden mee gezogen door aerodynamica langs water en weilanden en talloze andere mensen die ook vrij hebben en een fiets.

Ik kom langs huizen waar je makkelijk zes kinderen kan krijgen, met veel groen voor en achter en vraag me af hoeveel ze hier moet betalen. Daarna schaam ik me voor de gedachte. Zomaar fiets ik langs en probeer ik mensen hun portemonnee te kijken.

Ik zou zelfs een drankje kunnen drinken later op de dag. Diep in de vezels van mijn wezen vind ik deze informatie. Ik ga het niet doen. Die gedachte doet me goed. Nog beter. We worden niet gelukkig van krijgen wat we willen maar van het verlangen naar wat we willen.

Ik heb zin om een boek te schrijven.

Of een weekend lang met Steven in de studio te zitten.

Maar eigenlijk nog het meest om gewoon thuis te zijn en nergens over te stressen. Iets maken in de creuset pan dat zes uur langzaam moet pruttelen. Een grote salade met salsa verde en geblancheerde groente. Ik kom iemand tegen die zegt dat hij bij mijn broer gegeten heeft en ik bedenk me dat ik ook weer bij mijn broer kan gaan eten omdat die avondklok weg is.

Ik loop over straat in een korte broek en weet me gezegend. We zijn in een pocket van geluk terecht gekomen. Die zijn zeldzaam en vluchtig. Dat moeten we koesteren. Niet te veel nadenken. Op gaan in de flow. Alles op gevoel. Ratio wordt ook geïnformeerd door het hart.

De flow brengt me naar de markt. Er staat een rij voor de ijswinkel. Maar Coco staat al in de rij. We kunnen weer ijsjes eten! Wat een weelde. Ik krijg crema met cappuccino als smaak. Het is het allerbeste. I love vandaag.