Ik had het niet helemaal begrepen van te voren maar blijkbaar is het fissa. Koningsdag. Er gingen geruchten over een evenement voor kinderen in het Vondelpark maar als ik er ‘s ochtends doorheen ren is er niets. Hier en daar wat volwassenen met random oranje in hun kleding die duidelijk op zoek zijn naar iets en dat hier niet zullen vinden. Ik was er van uit gegaan dat er geen reet ging gebeuren vandaag. Er was ook niets op het nieuws. Geen ‘blijf thuis en doe rustig’ vanuit de overheid. Maar ook geen ‘shit is weer volledig mogelijk’.

Ik had graag mijn slag geslagen op de vrijmarkt, realiseer ik als ik naar het weer kijk. Wat vintage herinneringen uit een jeugd van iemand anders.

Helaas. Geen kraampjes. Een enkel guerrilla kinderstandje met boterboek. Coco is gewoon les gaan geven.

In de middag gaan we naar een park waar mensen zijn die we kennen die ook kinderen hebben. Hadden we een fles wijn mee moeten nemen ofzo? We weten het allebei niet. Het is drukkig op straat. Mensen klonteren samen op verschillende straathoeken. Er hangt een soort onzekerheid in de lucht. Men weet niet waar te gaan, lijk ik te proeven. De sfeer is uitgelaten. De zon schijnt. Dat is ook wel weer eens leuk. We fietsen door een prachtige straat in Amsterdamse School stijl met bomen met roze bloesem die vol in bloei staan. Het is zo mooi dat ik er bijna van moet huilen. Het park is druk maar nog niet vol. Ik krijg een Aperol Spritz. Ik ben al in geen tijden meer in een sociale situatie van deze omvang geweest. Eerlijk, ik weet me er geen raad mee. Gelukkig zijn de kinderen er en kan ik die in de gaten houden.

Ik hou een baby vast en wil er nog wel een voor onszelf. Ik denk na over de consequenties van die gedachte. Deze baby verwacht niets van mij. Ik hoef hem alleen maar goed vast te houden en te zorgen dat de zon niet in zijn gezicht schijnt. Hij heeft een groot fluffy wit pak aan. Misschien wil ik die baby wel gewoon zijn. Dan hoef ik niet over consequenties na te denken.

Ik rijg een wit biertje en drink het op, want waarom niet. Ik vind het heel wit in het park. Ik vraag me af wat iedereen aan het doen is, en daarna wie ‘iedereen’ is voor mij tegenwoordig.

Er gebeurt een ongeluk voor de ingang van het park. Een paar jongetjes spelen Branford Marsalis op trompet een stukje verderop. Het is zo mooi dat mijn vrouw ze geld gaat geven.

Mijn broertje komt langs met een Blik DIPA. Daarna durf ik niet meer. Ik voel iets in mij opkomen. Een drang en een zucht naar meer en extremer. Dat kan niet. Waar komt het uberhaupt vandaan. Het is het einde van de middag als we vertrekken. Bij de uitgang van het park ligt een scooter met bestuurder midden op de weg. Mensen helpen hem trillend naar de kant. In de mooie straat met de bloesem wordt iemand neergestoken, lees ik later op AT5.