Er is letterlijk geen reet gebeurd. Elke dag een beetje gesport. De gewichten die we thuis hebben zijn niet meer toereikend en de oefeningen beginnen op te raken.

Een persconferentie zonder onthullingen. ‘s Ochtends ben ik moe. ‘s Avonds ben ik moe. Overdag gebeuren dingen. Ik word een paar keer uit mezelf wakker voordat de vogels beginnen te fluiten. Dan is het stil. Zelfs als ze na een tijdje wel beginnen te fluiten. Ik sta vroeg op om te kunnen schrijven. Het gaat nergens meer over. Iedere dag lijkt op de vorige. Er is geen narratief meer. Het is een oefening. De machine moet blijven lopen. Iedere ochtend 500 woorden. Of een pagina. Ik had me voorgenomen om ook elke dag een liedje te schrijven maar het worden coupletjes die vaak niet rijmen en metrisch structuur missen en waar ik me vanaf vraag of het niet gewoon slechte gedichtjes zijn. Ik lees niks terug. Daar is het niet voor. Ik drink zwarte koffie. Ik zet het zelf. Ik ben met de fiets met de kindjes naar een winkel achter de Haarlemmerdijk gegaan om een blik te kopen waar ‘Fucking Strong Coffee!’ op staat. Ik zag het op een plaatje van iemand anders op het internet en het liet me niet meer los. Ooit woonde ik in de Vinkenstraat die parallel loopt aan de Haarlemmerdijk.

‘Hier zijn we nog nooit geweest,’ zegt een kindje.

Ze vinden de koffiewinkel fantastisch. De verkoper geeft een van de kindjes stiekem een box. Ik kom er net op tijd achter dat de bonen nog gemalen moeten worden.

De koffie is lekker maar niet zo fucking strong als ik gehoopt had. Of misschien voel ik het niet meer. Mick heeft een MoccaMaster. Een roze. Op kantoor hebben ze een zwarte.

‘Hij heeft maar één stand,’ zegt Mick, ‘intens.’

Ik wil ook een MoccaMaster.

In de loop van de dag sta ik op scherp, maar ik blijf dof. Dit betekent dat ik geen koffie meer kan drinken. Op een gegeven moment kan er dan gealcoholeerd worden maar dat geloof ik ook wel. Ik mis de kindjes ook als ze aan de andere kant van het appartement zijn. Ze zeggen dingen die ik wil onthouden om in de ochtend op te schrijven. Soms zeg ik de verkeerde naam en schaam ik me.

Ik denk aan hoe Coco weg was een paar weken geleden. Twee? Drie? Er is alweer zoveel weinig gebeurd dat ik de tijd niet meer kan duiden. Ik ben nog altijd blij dat ze terug is en niet meer weg.

Als we films kijken zie ik aan de hoofden van de acteurs dat ze acteurs zijn. Mensen met een leven dat los staat van de rol die ze portretteren in de series die we bingen of films die we half kijken. Gestyled om in een beeld te passen en geïnstrueerd om affective te lijken te tonen. Bij actrices heb ik het niet. Die geloof ik volledig.

Ik luister een podcast over Magic the Gathering als Fred belt.

‘Hoe gaat het met jou, Pep?’ vraagt hij.

‘Je kent mij, Fred,’ zeg ik, ‘ik doe gewoon mijn ding.’

‘Ja, dat is ook zo,’ zegt Fred, ‘je doet toch ook je ding ook.’