Ik ben in mijn eentje thuis met alle drie de kinderen. Het is niet voor het eerst maar wel voor het langst. Ik voel het van te voren al in mijn armen. Een soort voor-suggestie van de spieren met betrekking tot het tillen wat plaats gaat moeten vinden. Ik was in eerste instantie van plan om alle hulp af te slaan en het volledig mee te maken. Het zijn mijn kinderen. Ik zorg er voor. Voor alles. Iedere seconde. Maar het loopt anders. Er is een afspraak en dan nog iets anders ‘belangrijks’ en ik moet toch uit wijken naar familie die inspringt. Ik ben direct opgelucht.

Een schema ontvouwt zich van te voren. Maandag doen we het zus, dinsdag gebeurt het zo en woensdag gaat het over de volgende boeg. Natuurlijk pakt alles anders uit. Omdat het Corona is vergeet men voor het gemak dat er ook nog huis-, tuin- en keukengriepjes en verkoudheden de ronde doen. En wanneer iets de ronde doet, dan volgt het dat het ook bij jou, of in dit geval bij mij, terecht komt. Snot en gehoest heeft niets met agenda’s en afspraken. Of met concepten als ‘dag’ en ‘nacht’.

Mijn zusje en mijn zwager komen de eerste avond langs om te koken. Ik voel me gezegend door de goden zelf. Ik had wel al boodschappen gedaan voor de avond maar was stiekem al helemaal niet meer in staat om dat nog in goede banen te leiden. De kinderen zijn licht afwijkend in hun gedrag. Ze voelen dat ik kwetsbaar ben en rijp om omver geduwd te worden. Ze hebben gelijk. Ik vind alles prima. Nee. Ik vind helemaal niet alles prima. Ik ben de baas. Wat is er.

Ik kan eerst niet slapen en als ik wel kan slapen gaat er de hele tijd een auto alarm af. Of een kind.

De volgende dag komt mijn moeder langs. De kinderen kijken me aan alsof ik gek geworden ben. Ik ben alle controle kwijt. Ook over mezelf. Ik moet naar een afspraak over een sprookjesboek en pas als ik tijdens het gesprek een tweede zwarte koffie drink realiseer ik me dat je gaten veroorzaakt door een nacht niet slapen niet kan vullen met sloten zwarte koffie.

Het park is afgesloten omdat ons de zonneschijn in de ogen niet gegund wordt en ik ben bijna te laat met mijn beste vriend ophalen. In de avond kook ik chili. Het dichtsbij een stabiele factor dat ik zelf tot stand kan laten komen. Mijn moeder legt de kindjes in bed en de zon gaat onder. Het is een half uur helemaal stil voordat alle kindjes een voor een wakker worden en iets willen. Ik heb het volledig opgegeven. Ik hoef ook niet te slapen. Ik zou het wel graag willen. Maar het gaat niet eens. Ik ben die boot in het Suez Kanaal. Vol met taakjes zit ik. Ik word wakker op de vloer in de kinderkamer onder een kinderdeken. Ik hoor overal gesnurk. En opgewekt getjilp van vogels. Vandaag komt ze terug. Godzijdank.