Er is een maand voorbij gegaan. Een hele drukke maand. Of niet. Zijn er twee hele trage dagen voorbij gekropen. Wie zal het zeggen. Een uur op in het echte leven is 24 uur op het internet. Ik heb mijn telefoon al zolang ik me kan heugen in mijn hand. Apps gaan in elkaar over zonder dat er echt iets verandert. Het glimmertje hoop op nieuwe input is genoeg om de cyclus eindeloos door te laten cycleren. Ik schrik op van een smsje. Mijn zwager vraagt of we een stukje gaan fietsen straks. Ik ben verrast. Ten eerste door het bericht van een echt mens, op maat gemaakt voor mij. Ten tweede door de mogelijkheid die zich ineens voor doet. Een expeditie de echte wereld in. Ik zag het niet aankomen vandaag. Alle kinderen zijn ergens anders dus het kan nog ook. Het is al wat later op de dag maar het mag de pret niet drukken. Ik hijs me in een amateur outfit, want zo lang zit er nog niet op, en til de leenfiets naar buiten. De stad uit is altijd een beetje onwennig. Met die klikschoenen die af en toe los moeten om te wachten voor een stoplicht en de andere fietsers die misschien niet doorhebben dat je ze probeert te passeren. We gaan via het Amsterdamse Bos naar Schiphol en dan richting Aalsmeer. Ik weet niet waarom. Mijn zwager heeft de route uitgestippeld. Ik doe het pas net. Ik snap nog niet. Ik ervaar alleen. Puur vibes. Het waait heel ingewikkeld en we trappen een eind over een slecht wegdek. De omgeving wordt plat en rustig en uitgestrekt. Tijdens het fietsen wordt er niet gepraat. We zijn op een derde voor ik door heb dat we in een hele andere wereld beland zijn. Schapen wonen hier. Een meisje zit in een voortuin met een trampoline en een shetland Pony. Als ik de tijd een tijdje verloren ben en weer opkijk zijn we in een vreemd soort versie van de realiteit beland. De zon is gaan schijnen en we fietsen over slingerend vers asfalt door een klein dorpje met chique boerderijen die allemaal op hun eigen eilandje staan omringd met water. Aan de eilandjes liggen vaak nog baby-jachten aangemeerd. Het lijkt nep hier, zo sereen is het. Wij horen hier niet thuis, weet ik instinctief. Als we hier afstappen worden we met fakkels weggejaagd. Of opgesloten en opgegeten. Of worden onze lichamen bezeten door rijke oude mensen.

Ik vraag aan mijn zwager waar we zijn maar de GPS doet het niet. Hij kan alleen de richting zien die we moeten volgen. Tegen de tijd dat we de drukte van de rand van de stad weer bereikt hebben is de zon onder aan het gaan. Ik ben te lang weggeweest. Ik zie het aan je gezicht. Ik weet niet meteen hoe het me moet spijten. Na een ingewikkelde discussie maak ik een pakketje open dat voor me bezorgd is. Het vinyl van de ‘GOTHRECHT’ soundtrack, die je hier kan bestellen, zit er in.