Ik kan weer rennen. Het doet me goed. Mijn linkerknie zeurt af en toe een beetje maar niks dat de alarmbellen doet rinkelen. Ik ben buiten. Ik beweeg. Ik leef. Het park is weer open hier en daar aan de zijkant. Er rennen andere mensen maar die menen het niet serieus. Die zijn in het park om gezellig te doen bij gebrek aan andere plekken om gezellig te doen. Of misschien is dat een projectie van mijn cynisme. If so, mijn excuses. Ik luister muziek. Soms merk ik ineens dat ik een paar honderd meter af heb gelegd zonder het door te hebben. Ik passeer het straatje dat er van een afstand uitziet als Berlijn en moet denken aan Berlijn. Een plek van chaos en liefde in mijn brein en in mijn hart. Misschien moet ik er nooit meer naar toe gaan om op die manier dit beeld niet te bezoedelen. Zodat ik altijd aan dat gevoel vast kan houden op die specifieke manier. We huurden er een keer een appartement en wandelden twee weken lang over de straten van Prenzlauerberch en Kreuzberg en namen overal metro’s naar toe. We aten schnitzel in een kelder waar een Japanse tourist speciaal naar toegekomen was om hun specifieke bereiding van sauerkraut te ervaren. Ik kreeg een ring met dezelfde steen als mijn zegelring die in de etalage lag van een winkel die nooit open leek te zijn.

Het zijn scenes uit een film geworden. De manier waarop zij keek en ik mij voegde naar haar. De fouten die ik maakten en de dingen die ik niet las of moedwillig niet op merkte zijn voorzien van dramatische muziek. De avond dat we met een bont gezelschap in de Berghain terecht kwamen. We vertrokken rond vijf en hoorden later dat het om zeven uur in de ochtend pas echt gezellig was geworden.

Later waren we er als verrassing voor een verjaardag en gingen we volledig van de rails. “Get Lucky” was net uit en we namen zoveel in dat we mekaars gezichten niet meer herkenden in de vroege ochtend in de totaal getrashte woonkamer. We dronken champagne op het dak van het Oorlogshotel met zicht op de gouden beelden boven op de Brandenburger Tor. We misten de vlucht terug op een dikke haar na en waren er alle drie ziek van.

Er was een bachelor toen iedereen al een of twee kinderen had of kreeg en we propten zoveel als we konden in 48 uur. Of probeerden we er juist zoveel als we konden uit te halen in 48 uur?

Er waren rum-cocktails met ananas tot de ananas op was en een heel intens shotje van een israëlische barvrouw met een heel ontzet gezicht dat opfleurde nadat ze ons het shotje had zien drinken.

Het begint te regenen. Ik heb nergens last van. Voel me fris. Mijn knie zeurt een beetje. Maar dat overleef ik wel.