Ik was 14 toen het eerste album van Daft Punk, Homework, uitkwam. Elektronische muziek was al een tijdje de stroming waar de gekke nieuwe dingen gebeurden op de radio. Het was het einde van het tweede jaar van de middelbare school dat ik voor de tweede keer aan het doen was en alsnog stond ik er niet heel florissant voor. Voor het eerst in mijn leven zette ik mezelf ergens toe. Ik maakte overzichten van wat ik moest leren bij welk vak en hing het op het prikbord aan mijn muur. Ik had een schema gemaakt met wat voor wanneer gedaan moest. Er waren post-its met de franse woorden die ik maar niet kon onthouden en stencils met onderstreepte belangrijke zinnen en kladblokken met samenvattingen. Het was het begin van de zomer. De dagen begonnen zonnig maar in de ochtend was het precies goed. Er was niemand in huis. Van mijn zus Lidwine had ik een bandje gekregen met de Chemical Brothers aan de ene kant en Homework aan de andere wat ik non-stop luisterde. Het nummer Fresh met dat begint met het geluid van golven die breken op een strand is voor altijd verbonden aan die plek in de tijd op mijn kamer aan mijn bureautje en de strak blauwe lucht waarin alles mogelijk was.

In 2001 bracht Bas een plaat uit bij een echt platenlabel. Hij had van de A&R een promokopie van het nieuwe album van Daft Punk gekregen. Toen hij met Bastian in Utrecht kwam spelen en met mijn broer bij mijn ouders thuis kwam eten zette hij het op.

‘Het is zo fakking goed,’ verzuchtte mijn broer.

Ik ripte de gebrande cd direct naar de pc van mijn ouders. Inderdaad. Dit was nog beter dan Homework. Een hele andere dimensie. En toen waren die videos er nog niet eens.

House was nog niet mainstream. Op de radio draaiden ze trance. Elke keer dat de One More Time video op tv verscheen ging ik op avontuur.

Een paar jaar later pas verscheen de hele film. Interstella 5555. Geanimeerd door anime legende Leiji Matsumoto. Ook dit was weer een meesterwerk van nieuwe emoties en nostalgische tonen maar tegelijkertijd lichtjaren verwijderd van alle andere dingen die je tot je kon nemen.

Een keer in de zoveel tijd gingen we niet uit en bleven we thuis. Op de Geuzestraat werd de bank een kwartslag gedraaid en ging al het licht uit zodat we Interstella 5555 helemaal van begin tot einde binnen konden laten komen. Op Tim zijn muur in de Stormsteeg hing een poster van de robots met de eerste versie van die gouden en zilveren helm. Ze droegen nog niet die zwarte leren pakken maar een rood kostuum en een jaren zeventig sportjasje en stonden voor retro-futuristische gebouwen.

In 2007 was er een show in de Heineken Music Hall. Natuurlijk gingen we er allemaal heen. Ik was binnen 15 minuten iedereen kwijt en had geen cent op zak. De hele show heb ik ademloos naar de pyramide staan staren. Bang om te knipperen en iets te missen. Op het moment dat de pyramide van donker naar verlicht flipte ontplofte mijn hersenen. Achteraf had iedereen precies dezelfde ervaring.

Het nieuws dat ze er mee ophouden raakt me diep. Die laatste plaat was acht jaar geleden en had me niet eens zo. Het filmpje van de robots in de woestijn en de een die de ander programmeert om te ontploffen maakt me extreem emo.

Het is alsof een deel van mijn jeugd definitief dood is verklaard. Bij het idee van One More Time moet ik bijna huilen. Ik hoef het niet eens op te zetten. Het is alsof ik nu de rekening gepresenteerd krijg voor alle emoties van de afgelopen 24 jaar.

‘We hebben hoog gevlogen,’ zegt Lukas.

‘Heel hoog gevlogen.’