Faberyayo’s Yaynews - Issue #261 - 15 juli

We zijn in Brugge. We zijn hier wel eens eerder geweest. Voor een show. Dat is het enige dat ik nog weet. Dat we hier eerder zijn geweest voor een show en dat het er precies zo uit zag als in die ene film waarin Colin Ferrel een klein persoon knockout slaat. Daan heeft die film destijds na vijf minuten uit gezet, vertelt hij. Deshalve weet hij niet of Brugge er wel of niet uit ziet zoals in die film. Ik herken de toren waar we langs rijden. Ik denk van de vorige keer dat we hier waren. We arriveren aan de achterzijde van het podium. Het is prachtig hier. Er is heel veel groen en de woningen zijn mooi. De gebouwen. Ik kom Wiwa tegen. Iemand brengt ons naar het podium en we krijgen hele slappe koffie die alsnog zeer goed smaakt. Wiwa heeft lijpe handcrème bij zich. Ik heb geen idee wat we ons voor moeten stellen van de show. Na ons spelen de Kaiser Chiefs. De man die ons naar het podium bracht en voorzien heeft van koffie, vertelt dat het uitverkocht is men er heel veel zin in heeft. De zon kan niet ophouden met schijnen. Omdat er ook een briesje staat is het precies perfect. Daan heeft zin in een mitraillette. Hij vraagt zich af of je dat hier kan krijgen of dat dat Brussel is. Nu heb ik er ook zin in. Fred arriveert en kleedt zich om. De tourmanager van de Kaiser Chiefs steekt van wal tegen de meneer die over het podium hier gaat. We hebben allemaal een korte broek aan, zie ik ineens. Iedereen heeft er zin in. Daar, maar ook hier. 

Alles is anders. Iedereen doet zijn eigen dingen. We hebben in een hyperbolisch timechamber geleefd terwijl het virus rond raasde en we ons samen ding niet konden doen. Maar alles is ook niet anders. We zijn ook hier. Samen ons samen ding aan het doen. Het eerste wat ik zie als ik het podium op loop is een jongetje met een kartonnen bordje met ‘I Love Faberyayo’. Het wordt een fantastische dag.