Faberyayo’s Yaynews - Issue #253 -20 mei

De zomer is hier. In de stad. Natuurlijk, het is lente. Maar het werkt hetzelfde. De zon schijnt en iedereen is geil. Er gaat een bericht voorbij op social media dat een lockdown weer in beeld komt vanwege blablabla. Beelden van vuurregen bij een kerncentrale in Oekraïne.

Buiten schijnt de zon. Ik laat jassen thuis. Mijn enkels schitteren ontbloot. Ik word om zes uur wakker omdat het zo lekker licht is. Aangenaam. Een streling door de gordijnen heen.

Er moet van alles gebeuren. Het leven wacht op niemand. De ene to do is nog niet doorgestreept of drie nieuwe verschijnen. Alles tegelijk. Nu nu nu. Ik word gebeld en wil ‘nee’ zeggen maar er praat al iemand en wat er gezegd wordt klinkt beter dan wat ik in mijn hoofd had. Plantjes bloeien op het balkon. Kindjes zijn heel stout en ontzettend lief. Ik loop mijn eerste avond vierdaagse. Ik wist niet dat dit een ding was. Ik heb het Amsterdamse Bos nog nooit op deze manier gezien. Er is zelfs een heuvel. Wie had dat gedacht.

Overal zijn nieuwe mensen. Jonge mensen. Frisse input. Verse gezichten. Nieuwe blikken voor een nieuwe wereld. Ik laveer tussen buitenkant en binnenkant. We zijn samen maar ook veel apart. Er is van alles aan de hand. Alles groeit. Alles bruist. Alles doet. Het heeft geen zin om dingen tegen te willen houden.

We rijden naar het strand. Het is fijn. Dat dat kan. De kindjes onder het zand. De auto ook. Maar dat is goed want, er is schijnbaar een plek waar ze de buiten- en binnenkant voor je schoonmaken waar we naar toe moeten met de kindjes.

Ik durf niets meer toe te zeggen omdat de agenda’s zo vol zijn en er zoveel persoontjes bij betrokken zijn. En tegelijk wil ik meer en meer. Nog meer. Ja op alles. Tuurlijk. Komt goed. Zeg maar toe. Koffies die ik nooit ga drinken. Ik moet denken aan vroeger. Precies nu begon het leven. Dacht ik dat ik groot was. Geen kind meer. Nu is alles anders. Weet ik dat ik nooit echt groot ga worden. En dat alles alles is. Ook al weet ik niet precies wat dat betekent.