Faberyayo’s Yaynews - Issue #252 -13 mei

Faberyayo - Yaynews | Comfy season
Er gebeurt aan de lopende hand van alles. Ik weet niet meer wanneer ik na moet denken en wat er prioriteit moet krijgen. Kinderen gaan voor het eerst op schoolreisje. We treden weer op. Met Bas. Ons jongste kindje valt meteen de eerste dag van de vakantie, waar ik niet bij kon zijn in verband met weer op treden, een snee boven haar wenkbrauw waar drie hechtingen in moeten. Waarom ben ik niet daar.
 
Twee dagen later belt Coco en zegt dat ik even moet gaan zitten. Dat is nooit goed. Nog twee dagen later komen ze terug. We doen nog drie shows. De kinderen zouden weg zijn en zijn nu hier en het is vakantie maar alles is ook gek en geïmproviseerd.
 
Ons zoontje is jarig. Ik zeg zoontje maar hij wordt zeven en is extreem lang aan het worden. Hij heeft een Ajax trainingspak gekregen en ziet er uit alsof hij op het punt staat om de deur uit te gaan en het hele weekend niks van zich te laten horen. Ik kan het niet aan. Ik ga dit pak verkeerd wassen of kwijt raken. Ik ben hier nog niet klaar voor. Hij krijgt nog veel meer cadeautjes. De suiker en aandacht wordt hem af en toe te veel. Iedereen is blij dat we even blij kunnen zijn. De volgende dag zijn we dertien jaar samen maar we komen nergens toe omdat er van alles moet gebeuren. ’s Avonds moet ik weer optreden. Het is fijn om op een podium te staan met Fred en Wiwa en Bas. Alles is anders, zelfs de zaal, maar ook een beetje hetzelfde.
 
De woorden komen. De bewegingen. 

De tijd wordt ingevuld tot de volgende dag begint.

De uitvaart is mooi. Mijn ouders zijn gekomen en mijn broer en mijn zus. Het is tijd om dingen te laten. In de avond is er nog een show. Iemand krijgt een whiplash en iemand anders valt en er komt bloed uit zijn oor. 

Ze hebben een fles Brouilly voor me die ik zonder nadenken in mijn eentje op drink in de auto. Ik word vroeg wakker om een kindje naar school te brengen en daarna naar de gym te gaan. Er is een dag om bij te komen. Vrijdag voel ik me als een leeggewrongen dweil. Ik ben ook dankbaar dat er wat doen is. Dat ik mijn lichaam in kan zetten om mensen te vermaken ook al is mijn brein er niet altijd bij.

Vrijdag zijn we in Eindhoven. Zaterdag bij Leuven in de buurt. Zondag nog eentje in Groningen en dan zit het er op. We rijden door een donkere nacht terug naar Amsterdam. Bas zet Heartbeat City van the Cars op. Ik drink 1 flesje IPA om te vieren dat we het overleefd hebben. Morgenochtend zal ik opstaan om de kinderen te voeden en naar school te brengen. Ik kan niet wachten.