Faberyayo’s Yaynews - Issue #257 - 17 juni

LANG

De lucht is dik. Het komt door de zon. Die verandert de zuurstof in een soort doorzichtige pudding. Ik rijd naar Enschede om op de universiteit aldaar een praatje te komen houden voor studenten. Het is een lang stuk A1 van Amsterdam naar Twente. Voorbij Hilversum zegt zelfs de navigatie ‘hier 100km alleen maar rechtdoor, gap’.

Ik luister muziek. Een playlist met liedjes die ik over de jaren verzameld heb. Altijd prijs. In de auto klinken liedjes anders. Er is meer tijd om te luisteren op een lang stuk weg richting het oosten. Ik zou een album willen luisteren van begin tot eind. Ik weet niet welke. De weg mag lang en rustig zijn, het geeft net geen pas om iemand te appen om album tips. Ik kom niet verder dan de Beatles. Die zijn altijd goed. Niet vandaag. Ik wil iets nieuws. Anders kan ik net zo goed die playlist blijven luisteren. Een vrachtwagen zonder oplegger rijdt voorbij. Het doet me denken aan een wild dier dat over de savanne rent. 

Het is nog steeds een heleboel kilometers recht door. ‘Rhythm of the Night’ komt voorbij. Wat een tune. De vocale melodieën in de coupletten komen op mij over als het meest oprechte wat iemand ooit gezongen heeft. 

Het dak van de auto kan open. Dan komt er ook licht van boven naar binnen. Ik zet de airco aan vanwege de dikke lucht. Ik heb zin om ergens naar toe te rijden. Ergens anders dan Enschede. Een vakantiebestemming. Met mijn familie. Vroeg in de ochtend stoppen bij tankstations vlak over de grens voor buitenlandse versnaperingen die net anders zijn dan de Hollandse. Een museum. Een stadje. Een dorpje. Een liedje in een andere taal wat daarna nog jaren lang een hele specifieke emotie oproept.

Ik arriveer in Enschede. Er is precies een parkeerplek waar ik precies in pas. Ik word ontvangen door professionele jonge mensen en in het zaaltje luistert iedereen geduldig naar mijn uitgetypte verhalen over dingen bereiken. Voor mij is het allemaal begonnen toen ik mijn studie op zei, maar dat terzijde.
 

Binnen no time zit ik terug in de auto de andere kant op, met een komische grote beugelfles met bier in een stuk cellofaan met een lintje er omheen op de passagiersstoel. Ik heb de Beatles opgezocht en mijn duim zweeft al boven het eerste nummer van The White Album. Het voelt niet goed. Te vroeg. 

De terugweg is gemaakt voor 808’s en oprechte emoties. Ergens vlak na Hilversum begint de auto te gillen dat er nu meteen getankt moet worden. De stress een welkome afwisseling.