Faberyayo’s Yaynews - Issue #256 - 10 juni

Voor een ieder die de Avonturen liever digitaal en in het nu beleeft is er hier, zonder verdere afleiding, de jongste episode:

Ik word wakker in een kajuit. We zijn er al. Aan de andere kant van het raam ligt Engeland. Links rijden et al. We stappen viermans in Fred’s jaguar en pompen Gucci Mane om te acclimatiseren. Vlak voor de douane schakelen we terug naar Gainsbourg en blijven er in. 

Engeland is heel erg Engels. Pubs en van dat landschap. Vreselijk eten. Alles is waar. It makes perfect sense. De Airbnb is in Cambridge, bekend van de universiteit. Ik heb geen idee wat ik me er bij voor moet stellen. Ook Cambridge blijkt, in navolging van Engeland, heel erg Engels. Van die straatjes met arbeiderswoningen en Britse vlaggen. Pislauwe pints met weinig koolzuur. Hilarisch. 

Ben en Abel vermaken zich op een jonge mensen manier terwijl ik met Fred naar de gym ga omdat we oud zijn. Ik wring al het zweet er uit om vanavond extra goed door het geluid te kunnen gaan.

We rijden met de auto naar Knebworth. Een paar jaar geleden keek ik een documentaire over Oasis. Hoe het allemaal begon en daarna in een rechte lijn naar de sterren schoot met ze, met als hoogtepunt twee dagen shows achter mekaar op precies deze plek. In de jaren negentig had ik niks met Oasis. Het leek me teveel op the Beatles en ik trok Liam zijn stem niet. Ik vond Blur leuker. Zoals wel vaker, veranderde het verleden met de jaren en keek ik met diepe nostalgische gevoelens naar de documentaire over het wel en wee van de broers en hun band. De muziek die ik vroeger als irritant overal ervoer had zich in mijn nostalgische onbewuste genesteld en raakte mij nu diep. Fred had precies hetzelfde. We zagen mekaar weinig vanwege de rona en live optreden wat niet meer mocht en kon en alles leek een droom die we leken te vergeten. We waren ook broers die optraden en dingen meegemaakt hadden. ‘Slowly walking down the hall, faster than a cannonball’ ging over ons.

Ik luisterde zoveel mogelijk interviews met zowel Liam als Noel. Ik las het boek van de documentaire. Ik luisterde de solo albums van beiden. Om een gat te vullen. Een vreemd geprojecteerde nostalgie die evenveel of misschien wel meer met mijn eigen ervaringen als muzikant te maken hadden als met de muziek van de twee gortdroge Manchunians. Toen de shows van Liam in Knebworth vorig jaar aangekondigd werden wist ik meteen dat we hier naar toe moesten.

‘Het is echt een mooie dag om naar Knebworth te gaan’ zegt Abel zonder een greintje ironie. Morgen is er regen voorspeld maar vandaag is er niets van te zien. We luisteren alvast een paar tunes om in de vibe te komen, alsof we dat niet al vanaf de pints on the ferry volledig zijn. Stand by Me en C’mon You know en More Power en en en en.

‘Wow, moet je kijken,’ zegt Ben.

Het veld is gigantisch en ziet zwart van de mensen. Er is een voorprogramma waar we joviaal op haten. Het is goed voor de vibes. Iedereen een eigen fles wijn. Ergens tijdens het laatste nummer zien we de helikopter. Daar zit hij in. Godverdomme wat een vibe. Als Liam opkomt zijn we allemaal aan het gillen.

We staan op het veld samen met 80.000 andere mensen. Britten. We staan in Engeland in een veld tussen 80.000 Britten om Oasis te gaan kijken. De sfeer is uitzinnig. Ik ben uitzinnig. De setlist is extreem goed samengesteld. Het nieuwe werk past perfect bij het oude werk. Liam is fantastisch bij stem. We zijn er. We deden het. We doen. Hij doet het. Het heden en het verleden en de toekomst vlechten door mekaar. Iedereen zit vol met liefde. Liam verdwijnt van het podium en we zetten Champagne Supernova in samen met een stel kinderen dat zeker nog niet geboren was in 1996. Iedereen begint mee te zingen. Liam verschijnt weer. Natuurlijk doet hij hem zelf. Kon niet anders. We pakken een paar selfies met Liam op de schermen en verlaten extatisch het gigantische veld. Natuurlijk is er daarna allemaal gedoe en gezeik maar dat interesseert niemand. Niemand pakt ons dit nog af. 

‘Echt goed dat we dit gedaan hebben.’

C'MON YOU KNOW

X