Faberyayo's Yaynews - Issue #242 - 4 maart

We zitten aan de keukentafel. Buiten schijnt de zon. Het is een tafel gemaakt van wrakhout. We hebben hem laten maken voor ons vorige huis. Eind 2013. De tafel moest zonder poten via het speciaal daarvoor er uit geschroefde raam naar binnen. Het is een hele lange tafel zodat er extra veel leuke mensen aan kunnen zitten. Hij heeft vier stevige vierkante poten om alles te dragen. We dronken champagne als apetizer aan de tafel voordat we uit eten gingen. Ik stond met Fred bovenop de tafel nadat we voor Guus hadden opgetreden in Eindhoven. We lagen op de tafel. We zaten op de tafel.

We aten in tranen de gevulde inktvis die ik gemaakt had voor een etentje met Lukas en Sofie voor de dag een dramatische wending nam en ons leven nooit meer hetzelfde zou zijn. We rouwden aan de tafel.

Aan deze tafel schreef ik mijn eerste roman, vroeg in de ochtend, terwijl Coco sliep, iedere dag een klein stukje, met een kopje thee en muziek van Sakamoto. Vanaf de bank keek ik hoe Coco haar hoofd op haar armen liet rusten om de weeën op te vangen terwijl Oma over haar rug wreef, langzaam en teder. Oma kookte voor ons en we aten met zijn allen met elkaar aan de lange tafel terwijl Coco boven uit lag te rusten.

We hadden een stoeltje waarin de baby rustig een beetje heen en weer kon wippen op een van de bankjes die bij de tafel horen. Het stoeltje kon ook op tafel staan zodat de baby mee kon kijken en erbij kon zijn.

Terwijl Coco met ons kleine jongetje in Amerika was, zat ik op deze tafel in mijn eentje na een show een kopje thee te drinken. We hadden twee kopjes; op een stond ‘Mummy’ en op de andere ‘Daddy’. Ik draaide de tekst naar me toe om te kijken welke ik had gepakt en las ‘Bitch’ op dit kopje. Later kwam ik er achter dat de zusjes die op ons huis paste die voor elkaar gekocht hadden.

Er kwam een zitstoel voor kleine kindjes die precies aan het hoofdeinde paste en dat was maar goed ook, want er was nog een kindje bijgekomen voor het heen en weer wipstoeltje.

Ik schreef nog een boek in de ochtenden. Deze keer ging ik expres aan de andere kant van de tafel zitten, voor een ander perspectief.

Oompie Steev kwam langs en er kwamen per ongeluk allemaal viltstift vlekken op de tafel. Gelukkig was het wrakhout toch al wrakhout. Er kwam nog een kindje. Aan deze tafel tekenden we voor een nieuwe woning. En toen ging de wereld op slot.

Ik dacht vaak aan een gesprek met Arnon Grunberg die zei: ‘Voor ieder probleem dat verdwijnt komt weer een nieuwe in de plaats.’

Aan deze tafel stuurde ik hem een bericht daarover waar hij niet echt op reageerde.

We bouwden de grootste ninjatoren ooit van Lego.

We bespraken de dingen die er moesten gebeuren. De dingen die meegingen. De dingen die niet meegingen. We zouden een hele nieuwe keukentafel laten maken. Een chique. Met een speciaal blad en een opmaat gemaakt frame. Maar het duurde lang en het kostte veel en ineens gingen we al verhuizen en hadden we nog geen tafel. Behalve dat we al een tafel hadden. Een tafel met inmiddels nog veel meer viltstift vlekken, niet allemaal in het bijzijn van Oompie Steev ontstaan. Een tafel met nog steeds heel veel plek voor iedereen om aan te zitten. Iedereen die langs komt. Wanneer dan ook. Een oude tafel op een nieuwe plek met wrakhout dat de storm al een keer meegemaakt heeft.

Een tafel om een legokasteel aan te bouwen terwijl de chaos zich ontvouwt. Terwijl de zon schijnt.