Faberyayo's Yaynews - Issue #274 - 28 oktober
Alles is nieuw. Alles. Sinds de zomervakantie. Denk ik. Misschien wel eerder al. Zelfs een afspraak die niet doorgaat door Corona is niet hetzelfde als een jaar geleden. Alles kan gebeuren. Op ieder moment. Het zijn tijden om niet door de handen te laten glippen. Ieder idee kan het perfecte idee zijn. Nu meer dan ooit. Het is dat we zo vast zitten aan content genereren en verwerken. We. Ik. Nee we. Iedereen zit op tiktok. Ik zie het. Ik ben de hele tijd daar.
Chaos hangt in de lucht. Kinderen rennen allemaal lachend een andere kant op terwijl ik mijn lippen brandt aan een gloeiend hete koffie midden op een drukke straat. De burgermeester wil drillvideos verbieden maar vergeet dat dat betekent dat zij moet gaan bepalen wat wel en niet drill is. Ze moesten Fred Heel Holland Bakt Kids laten presenteren. De omroep verdient een lange handgeschreven brief.
Iedereen heeft een theatershow deze dagen. Iemand vroeg of ik dat niet ook moest. Maar nee. Ik heb niks te melden. Wat ga ik er daar staan staan. Ik ben. Wat ben ik. Ik weet het niet meer. Ik schrijf veel. Praat redelijk veel. Ik ben vooral vader en echtgenoot. Dat gaat verder niemand wat aan. Het lijkt wel zo. Iemand vraagt een foto terwijl ik haring eet met mijn kind. Dit is nieuw. Alle leuke dingen betalen niks. Dat is niet nieuw. Leuke dingen blijven leuk. Ik denk na over ‘find something you love and never work a day in your life’ en realiseer me hoe krom het is dat het geen gegeven is dat mensen iets leuks kunnen doen. De massapsychologie ligt op iedere hoek van de samenleving op de loer.
Overal nieuwe baby’s. Nieuwe schoenen. Andere schoenen. Andere merken. Andere soorten. Andere wensen. Nieuwe omgangspatronen. Nieuwe frustraties. Nieuwe ongerustheden. Nieuwe onrust. Nieuwe dagen. Nieuwe nachten. Nieuwe gedachten. Niet te vaak. Meestal toch dezelfde die door blijven malen en malen en malen. Maar een keer in de zoveel tijd verandert er iets. Of is de laatste keer malen toch goed voor een druppel olie om de boel soepeler te laten draaien.
Er is geen einde. Alleen in mijn hoofd. Opgelegde narratieven insinueren spanningsbogen en acte structuren en finales. Maar zo werkt het niet. Ook ik als mens met een continu veranderende vorm van energie. De foto van gister is die van vandaag niet waard. Ik leer en vergeet om nog een keer te leren. Voor ik vergeet. Nieuwe deuren. Nieuwe ramen. Nieuwe dakkapellen op een nieuwe zolder. Nieuw licht op oude zaken. Andere perspectieven. Dat is alles wat ik kan zeggen. Ik begrijp er nauwelijks iets van. Ik heb geen antwoorden.