Faberyayo's Yaynews - Issue #245 - 25 maart

Faberyayo - Yaynews | Comfy season

Een elektronische bel klinkt en een opgenomen damesstem klinkt in de verte. Ik schrik wakker. Ik ben in een hotel. Ik weet het weer. Is er iets aan de hand? Ik val terug in slaap. Een tijdje slaap later is de elektronische bel er weer en daarna ook de damesstem. Ik versta niet wat er gezegd wordt, ik hoor alleen dat er wat gezegd wordt. Er klinkt geen urgentie. Het raakt geen dierlijke panieksnaar in mij. Het is half zeven. Dit wordt niks meer. Ik kijk uit het raam. In de verte is een spoorbaan en daaromheen nieuwe en oudere nieuwe gebouwen.

Ik weet niet of ik eerder in Lille geweest ben. De hotelkamer heeft een klein keukentje met een grote koelkast en zelfs een vaatwasser. Ik vraag me af of je het kraanwater kan drinken hier. Het smaakt gek. Anders.

Net als alle andere normale dingen in Lille. De mensen op straat doen gewoon hun mensen dingen, dat zie ik. Maar de jongeren dragen trainingspakken van andere voetbalclubs en de rapmuziek uit speakertjes is in het frans. Ik ben hier voor een congres. Een congrestival.

Wie had dat gedacht. Niet ik.

Er is een rij om je badge op te halen en toch gaat het vrij snel. Iedereen weet wie iedereen is. Mensen zijn druk in gesprek, er zijn daar aparte area’s voor ingericht.

Ik drink een theetje en kijk naar een paar pitches en probeer in te schatten welke goed was en welke minder en welke ik goed vind en welke minder.

Ik eet een eclair want ik ben in Frankrijk. Ik beland in een gigantische supermarkt vol met alles wat ik ooit zou durven dromen. We spelen magic en hebben het over hoe je mensen met een onsympathiek karakter mee kan laten leven. Ik heb de hele tijd het idee dat ik de uitleg van een ingewikkelde nieuwe natuurkundeles probeer te ontrafelen en er bijna ben.

We eten in een restaurant en ik merk dat ik doodmoe ben. Het zijn de indrukken. Ik ben niets meer gewend. Alle woorden, gesproken en ongesproken, vragen om tijd om verwerkt te worden. Ik heb het over mijn project met iemand en vind zowaar in een keer precies de zinnen die het omschrijven en diegene begrijpt het meteen. Het doet me goed.

We gaan nog wat drinken maar weten niet waar. Ik kom iemand tegen in een luxe hotel lobby die we random in waren gegaan op zoek naar een druppel alcohol. Ik besluit dat het beter is om te gaan slapen. De volgende dag is de vrouwenstem daar weer.

‘Het is het station,’ zei iemand gister.

Nu weet ik het zeker omdat ik op het perron sta en de trein terug naar Amsterdam omgeroepen wordt.